Als maatschappij zijn we collectief het noorden kwijt geraakt en hebben zo onze toekomstige welvaart te grabbel gegooid in het gevecht tegen een zware griep. Dat is in a nutchell de mening van Peter Callant. “Het begon, hoe kan het ook anders, in China”, zegt Peter Callant. “Dat klinkt als het scenario van een slechte B-film. Helaas is het in dit geval bittere ernst. Eind 2019 doken er op sociale media verontrustende verhalen op van een reeks dodelijke gevallen van longontsteking in Wuhan door een virus dat blijkbaar veel meer slachtoffers maakte dan een gewone griep, waarbij het vaak ook de longontsteking is die als complicatie het overlijden tot gevolg heeft. Door gebrek aan officieel nieuws uit China zwollen de verhalen al gauw aan tot onrustwekkende horrorstories waarbij de indruk werd gewekt dat de infection fatality ratio (de kans dat je als geïnfecteerde overlijdt) van dit nieuwe virus enorm was (lees meer dan 20%). 1 op 5 geïnfecteerden overleed en men gaf aan dat dit misschien nog wel een onderschatting was. Beelden van huilende mensen in hun ziektebed vonden hun weg naar onze journaals en het was meteen duidelijk dat de pers een fantastisch nieuw angstverhaal te pakken had. Het duurde dan ook niet lang of de traditionele westerse media hadden hun storyline om over Covid-19 te berichten klaar. China werd daarbij steevast opgevoerd als achterlijke natie die zijn bevolking aan haar lot overliet. We spreken over de eerste helft van januari 2020.”

De reactie van China

“De reactie van China was even voorspelbaar als het opkomen van de zon in het oosten: snel en draconisch”, vervolgt Callant. “Nog voor het Chinees nieuwjaar (25 januari) werd een volledige lockdown afgekondigd van de Hubei provincie waar Wuhan deel van uitmaakt, goed voor zo’n 58 miljoen mensen en niet lang daarna werd diezelfde lockdown ook toegepast voor andere delen van China. Dat lukte van meet af aan vrij goed omdat iedereen werd verplicht om de officiële corona app altijd te gebruiken en ook omdat we weten dat als burger niet gehoorzamen in China, iets totaal anders gebeurt dan als burgers niet gehoorzamen in België of de rest van de westerse wereld. Daarnaast richtte China in ijltempo ziekenhuizen op om de toevloed van Covid-19 gevallen op te vangen, zelfs zij met weinig tot geen symptomen. Er werden kosten noch moeite gespaard om de bevolking te voorzien van de juiste middelen om zich te beschermen, te testen én te controleren. Uit die aanpak leerde China héél snel héél veel. Covid-19, omgedoopt tot corona, was niet het ‘killer’ virus dat men had gevreesd. Het bleek vooral een probleem voor de oudere bevolking en dan vooral voor die groep die reeds een andere mogelijks levensbedreigende aandoening of conditie hadden zoals hart en vaatziekten, kanker, obesitas, diabetes enzovoort. Voor mensen onder de 65 en dan zeker al voor diegenen die geen mogelijks levens bedreigende aandoening hadden bleek de infection fatality ratio (IFR) toen al minder dan 0,5% . Het contrast met een IFR van 20% zoals men eerder berichtte op social media en nieuwsfora allerhande was dan al vrij duidelijk. Inmiddels zijn deze cijfers al vele malen bevestigd door meerdere wetenschappelijke instanties en organisaties waaronder de John Hopkins University, Stanford University en de Wereld Gezondheidsorganisatie WHO. De infection fatality rate bedraagt volgens wetenschappelijk onderzoek aan de Stanford University én gepubliceerd door de WHO wereldwijd  0,27% gecorrigeerd tot 0,23%. Voor de bevolking onder de 70 jaar is dat amper 0,05%. Deze cijfers kunnen wijzigen tussen landen en regio’s, maar de tendens is overduidelijk: Covid-19 is géén killer virus dat 10% van de bevolking decimeert. Ter vergelijking, de IFR van een zware griepepidemie bedraagt 0,13% tot 0,17%.”

Bizar België

Het opvallende is dat net deze informatie weinig tot niet bekend is onder de Belgische bevolking en dat is toch op z’n minst bizar te noemen, zo vindt Peter Callant. “Terwijl China al volop in reactie modus zat en de coronacrisis planmatig en systematisch aanpakte én onder controle kreeg, werden ook in Europa de eerste broeihaarden vastgesteld”, aldus de Brugse ondernemer. “De media pakte het horrorverhaal uit China gretig vast om het ook hier te verspreiden onder de bevolking waarmee in no time de angst voor het killer corona virus gemeengoed werd. Op zich is dat begrijpelijk en misschien zelfs aan te raden, omdat we er op dat moment ook nog niet zoveel van wisten. Een waarschuwend verhaal kon geen kwaad. Maar in tegenstelling tot China bleek bij ons en de ons omringende landen het gebrek aan daadkracht en correcte communicatie aan de bevolking een huizenhoog probleem. Voeg daar mismanagement, politiek opportunisme en media-hyping aan toe en je heb een absolute garantie op falen. De voorbeelden van dit absolute falen zijn legio: de mondmaskersaga, het niet kunnen voorzien in  ziekenhuisbedden en personeel, in een later stadium het verkrijgen en toedienen van vaccins, het sluiten en openen en opnieuw sluiten van scholen, horeca, winkels, sport en andere manifestaties, enzovoort. Onze samenleving en onze economie kwamen tot een abrupte stilstand en de noodzaak daartoe werd ons zo verkocht omdat we anders met z’n allen ten prooi zouden vallen aan het dodelijke corona virus. Besmet worden stond als het ware bijna gelijk met overlijden.”

Miscommunicatie en commedia dell’arte

In de (mis)communicatie rond de coronacrisis had de media een nieuw gouden ei gevonden., vindt Callant nog. “In die hele coronashow, die nu al meer dan een jaar duurt, zijn een aantal politieke, medische en andere figuren de dienst gaan uitmaken in een eindeloze herhaling van de commedia dell’arte”, aldus Callant. “Daarin worden dagelijks dezelfde, ondertussen bijna karikaturale, figuren opgevoerd die net zoals in de commedia elke dag een nieuwe improvisatie ten berde brengen van hetzelfde thema met telkens hetzelfde resultaat, namelijk: ‘We kunnen nu geen beslissingen nemen’. Bij dergelijke debatten gaat het dus enkel nog om de vorm en al lang niet meer om de inhoud. Wat meer is, de inhoud komt zo goed als nooit aan bod want die zou ondertussen al lang duidelijk moeten zijn. Het coronavirus is nauwelijks dodelijker dan een zware griep en daar kunnen we sinds jaar en dag heel goed mee omgaan. De zwakkeren in onze maatschappij (ouderen en mensen met een mogelijks levensbedreigende aandoening) moeten zichzelf goed beschermen en daar de middelen toe krijgen (mondmaskers, ontsmettende gels, thuiswerken, snel toegang tot een vaccinatie, enzovoort). De rest van de maatschappij moet terug het normale leven herpakken in al zijn facetten: normaal gaan werken, normaal gaan shoppen, normaal op restaurant gaan, normaal gaan sporten en gaan kijken naar sport of amusement, vrienden en familie mogen zien waar en wanneer je wil en met hoeveel je wil, kortom normaal gaan leven. Dan zal het virus zich net zoals bij een zware griep verspreiden waarbij sommige mensen niet ziek worden, anderen milde symptomen zullen hebben en een aantal zwaar ziek zullen zijn, zoals dat ook bij een normale griep het geval is. De normale oversterfte zoals we die kennen in het geval van een zware griep kunnen we in dit geval waarschijnlijk zelfs vermijden als we de eerder genoemde bescherming van de zwakkeren ter harte nemen.”

Ophokplicht voor de burger

Het verder blijven uitstellen van de terugkeer naar het normale leven voor mensen onder de pensioenleeftijd en met een IFR van 0,05%, is wraakroepend om niet te zeggen misdadig. Her en der durft er al eens een rechter opperen dat we onze eigen grondwet behandelen als een vodje papier maar dat biedt geen enkele garantie dat de spelers van de commedia dell’arte daarom van koers gaan wijzigen. Integendeel, het brengt het stemmen van een pandemiewet waarin de ophokplicht van de burger in een wet wordt gegoten alleen maar dichter bij. Als dat gebeurt zullen we bij elke volgende griep, die men vanaf dan gemakkelijkheidshalve Covid-21, Covid-22 of Covid-xx noemt, verplicht worden om alle maatregelen, of althans diegene die de spelers van de commedia dell’arte wenselijk achten, slaafs te volgen tot we groen licht krijgen. De huidige versie duurt ondertussen meer dan een jaar.

Hoe dan ook, door de niet-aflatende stemmingmakerij en het schromelijk overdrijven van de gevolgen van een virus raakten we als burgers én als maatschappij het noorden helemaal kwijt en het lijkt er niet op dat we het snel zullen terugvinden. Op een bepaald moment zijn we de weg ingeslagen dat elke dode er één te veel is. In zo’n discours is er nooit een oplossing want er zal altijd een dode zijn. In België sterven iedere dag tussen de 250 en 300 mensen, ongeacht van corona. Ook dat is een deel van het leven.

Rol van de media?

De media dragen hier een verpletterende verantwoordelijkheid. Zij kiezen er immers voor om de werkelijke, wetenschappelijke IFR-cijfers zoals hierboven vermeld, nauwelijks of helemaal niet te gebruiken om de bevolking te informeren. Zij die dat wel proberen worden in de hoek gezet als corona-negationisten of erger nog, als potentiële moordenaars. In de plaats daarvan gebruiken onze traditionele media een soort gegoochel met cijfers waaruit zou moeten blijken dat de dreiging van corona een voor immer boven ons hoofd zwevend zwaard van Damocles is. De boodschap die daaraan vast hangt is dat we zeker de maatregelen niet mogen versoepelen, hoe absurd ook, omdat anders een enorme sterfte en nog veel meer onheil ons deel zal zijn. Die boodschap wordt ons telkens opnieuw geserveerd, samen met het avondeten, inclusief het tragisch verhaal van de dode van de dag erbij als misselijkmakend dessert.

Ondertussen liggen groten delen van de economie al een jaar lam en verarmt onze bevolking elke dag, zadelen we de volgende generaties op met een factuur die ze nooit zullen kunnen betalen, stijgen de zelfmoordcijfers tot ongekende hoogten en groeit de frustratie en onverdraagzaamheid van elke mens. Dat geldt ook voor u en ik, waardoor we met z’n allen dreigen onszelf, onze waarden en ons houvast in de maatschappij te verliezen. En dat alles voor een virus dat nauwelijks dodelijker is dan een griep. Wanneer wordt deze waanzin doorbroken?