“Heeft u al eens een aflevering van De Kemping op Eén bekeken? In dit human interestprogramma begeleidt Tijs Vanneste (die van het muziekduo Van Echelpoel, beter bekend van ‘Ziet Em Duun’) negen langdurig werkzoekenden bij het opstarten en uitbaten van een camping in de Kempen. Onder hen Sam, een vijftiger voor wie het leven niet mals is geweest: hij kreeg een zwaar ongeval en verloor zijn zoontje. Na een jarenlange carrière in de horeca en als dakwerker wil Sam niet stilzitten. Zijn lichaam weigert echter dienst. Maar hij wil wel werken. En Evelyne (37): sociaal, vriendelijk en hoogopgeleid, maar ze worstelt met de arbeidsmarkt vanwege haar kleine gestalte.

Waarom ik hen vermeld? Omdat we hen in het debat over de arbeidskrapte doorgaans over het hoofd zien. Meestal gaat het over diegenen die niet willen werken. En ja, die bestaan en sommigen onder hen verdienen een schop onder hun k*nt (of een beperking van de werkloosheidsvergoeding in de tijd). Maar zelden gaat het over diegenen die wel willen werken en de kans niet krijgen. Willen we naar een werkzaamheidsgraad van 80% gaan en de arbeidskrapte echt aanpakken? Dan moeten we die groep meekrijgen. Iedereen is op zoek naar witte raven. Maar wie durft plaats bieden aan de grote variëteit duiven? Met wat goede wil van beide kanten en het geduld om ze op te leiden, vinden duiven hun oriënteringsvermogen terug en vliegen ze even goed op hun doel af. Dat het kan, bewijst Tijs alvast in De Kemping. Bij zijn kandidaten geen witte raven, integendeel, maar gaandeweg wel prijsduiven. We kunnen er misschien iets van leren?”