“Hoewel we de loonkostenhandicap de voorbije jaren een stukje konden terugdringen, bedraagt die nog altijd 10%”, weten Meylaers en Lemmens. “Maar de ongeziene actuele inflatie, die alleen in ons land automatisch verrekend wordt in de lonen, dreigt een competitiviteitscrisis. De vakbonden misleiden iedereen bewust door systematisch te blijven spreken over de ‘aalmoes van slechts 0,4% loonsopslag’, terwijl men goed weet dat dit bovenop de inflatie komt. Nu die torenhoog is, en fors meer oploopt dan verwacht, zullen de uitvloeisels daarvan in de loonontwikkeling voor onze Belgische bedrijven, zowel veel sneller als veel sterker doorwegen, met nefaste gevolgen voor de competitiviteit van onze bedrijven.”

VKW Limburg is niet tegen vrije loononderhandelingen, aldus het duo. “Wel integendeel. Maar dan wél zonder automatische loonindex. Zoals trouwens in de buurlanden en elders in Europa het geval is. Loonindex zonder loonnorm is economische zelfmoord. Vrijheid van loononderhandelingen en de afschaffing van de automatische index zijn een Siamese tweeling.”

“Verschil tussen werken en niet-werken: dat werkt niet”
Tegelijkertijd blijft de arbeidsmarktkrapte dé grootste uitdaging voor Limburgse bedrijven, vindt VKW Limburg. “De arbeidsmarktkrapte dreigt een ‘nieuwe Noord-Zuid’ te worden met al veel debat en gepalaver, maar geen enkele concrete actie op het terrein. Eén van de cruciale elementen hierin is dat het verschil tussen werken en niet-werken onvoldoende groot is om inactieven te motiveren om aan de slag te gaan. Werken moet aantrekkelijker worden. Onder meer door hogere nettolonen, zónder dat de totale loonkost voor de werkgever stijgt. Zouden we de grote som geld die een mogelijke btw-verlaging op elektriciteit en gas zou kosten niet beter daarin investeren? Is het de taak van de overheid om prijsstijgingen in de markt te compenseren met overheidsgeld? Dan slaan we twee vliegen in één klap: de werkende bevolking (die meestal niet kan genieten van een sociaal tarief) krijgt ademruimte om de sterk gestegen energiefactuur de baas te kunnen, én we maken werken weer een stuk aantrekkelijker.”

“Tenslotte kunnen vrije loononderhandelingen in bedrijven ook meer ruimte bieden om bepaalde jobs aantrekkelijker te maken”, vinden voorzitter en gedelegeerd bestuurder. “Daarbij kunnen we afstappen van de idee dat iedereen zijn loon in gelijke mate moet zien doorstijgen. Loopt iemand er de kantjes af of presteert een medewerker bovenmaats? Veel ruimte heeft een werkgever vandaag niet om die laatste te honoreren en de ander wat minder. Tegelijk biedt dat ook ruimte om niet alle looncategorieën per sé over dezelfde kam te scheren.”